1.6-21.06.2021 ③ STWORA
BEASTIE
BEASTIE
Wystawa w ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie 2021
Cracow Art Week KRAKERS: sekcja FRINGE facebook.com/events
Cracow Art Week KRAKERS: sekcja FRINGE facebook.com/events
STWORA
Emilia Kutrzeba, Szymon Nowak
“W norze wykopanej w piaszczystej niszy osłoniętej tarczą korzeni potężnego wywrotu moda wilczyca wylizuje szczenięta. Ich ojciec zginął pod lodem, na który wbiegł w pogoni za sarną. Matka - zdana na siebie - nie z każdych łowów wracała ze zdobyczą. Dziś małe śpią najedzone do syta. Tej nocy wilczyca spróbowała szczęścia w innej części łowiska - przebiegła skrajem ogromnego bagna, by tropić sarny pasące się na łąkach nadrzecznych. Z koźlęciem w zębach wróciła przed świtem.” ①
Historia wilczycy może działać jak matryca dla ludzkich sytuacji. Bywa, że doszukujemy się w zwierzętach cech antropomorficznych. Analizując pysk psa przypisujemy mu reakcje znamienne dla ludzi. Kierunek od zwierzęcia do człowieka jest uważany za standard, to zachowania przybierające kurs przeciwny zwracają naszą uwagę. Słyszalną lub dostrzegalną, uzewnętrzniającą się zwierzęcość spotykają rozmaite reakcje ze strony społeczeństwa, ale rzadko jest to akceptacja. Zwierzęce cechy fizjonomiczne lub zachowania brane za odmienność trafiają na wrogość, fetyszyzację, strach i podjęcie próby “przywrócenia do normy”. A JAKA BĘDZIE JEGO REAKCJA WPISANEGO W ROLĘ INNEGO? Czy będzie on gotowy przejść przez proces zakończony wewnętrzną zgodą i wolnością, czy zdecyduje się na amputację tego, co nadaje mu rolę odmieńca? Przecież o ileż piękniej by było, gdyby stworzonko przywiązało się do nas z własnej woli i chciało zostać z nami. Ale czy takie zjawisko w ogóle istnieje? [..] Czy dorosłe zwierzęta są w stanie dobrowolnie towarzyszyć człowiekowi? ②
CZY CZŁOWIEK I ZWIERZĘ MOGĄ ZAMIESZKIWAĆ JEDNO CIAŁO? Czy jesteśmy w stanie dopuścić do głosu naszego wewnętrznego chowańca i wyć do pełnego księżyca? Jaką physical formę przybierze nasz spirit animal?
Ksenia Olkusz pisze: „ Współczesna cywilizacja niewiele miejsca pozostawia naturze, fantastyka grozy czyni z elementów przyrody epicentrum zagrożenia, wskazując na utratę przez człowieka kontroli nad środowiskiem bądź jego elementami. Model taki postaciuje najczęściej obawę przed dominacją innych gatunków, ale odwołuje się także często do manifestujących się w literaturze grozy fobii zoologicznych. Zwierzęta tradycyjnie pojawiające się w horrorze to (poza wilkiem) szczur, nietoperz czy sowa, a zatem istoty z różnych powodów darzone niechęcią, kojarzone najczęściej z ciemnymi mocami, będące ich fizyczną manifestacją.” ③
Niezależnie od tego czy wyparta zwierzęcość obudzi się w formie wyobrażonej, metaforycznej lub fizycznej, będzie ona obrazem nowej jakości - POSTCZŁOWIEKA. Posthumalna postać czerpiąca z tego, co pierwotne w przyszłych czasach.
„Rzecz NIE w tym, że mamy bez końca powtarzać przeszłość tylko w pełniejszym wymiarze utożsamiać się i pozostawać w harmonii ze wszystkim tym, co stanowi o naszej esencji, łącznie z naszymi ewolucyjnymi początkami i pokrewieństwem z innymi zwierzętami.” ④
Emilia Kutrzeba, Szymon Nowak
“W norze wykopanej w piaszczystej niszy osłoniętej tarczą korzeni potężnego wywrotu moda wilczyca wylizuje szczenięta. Ich ojciec zginął pod lodem, na który wbiegł w pogoni za sarną. Matka - zdana na siebie - nie z każdych łowów wracała ze zdobyczą. Dziś małe śpią najedzone do syta. Tej nocy wilczyca spróbowała szczęścia w innej części łowiska - przebiegła skrajem ogromnego bagna, by tropić sarny pasące się na łąkach nadrzecznych. Z koźlęciem w zębach wróciła przed świtem.” ①
Historia wilczycy może działać jak matryca dla ludzkich sytuacji. Bywa, że doszukujemy się w zwierzętach cech antropomorficznych. Analizując pysk psa przypisujemy mu reakcje znamienne dla ludzi. Kierunek od zwierzęcia do człowieka jest uważany za standard, to zachowania przybierające kurs przeciwny zwracają naszą uwagę. Słyszalną lub dostrzegalną, uzewnętrzniającą się zwierzęcość spotykają rozmaite reakcje ze strony społeczeństwa, ale rzadko jest to akceptacja. Zwierzęce cechy fizjonomiczne lub zachowania brane za odmienność trafiają na wrogość, fetyszyzację, strach i podjęcie próby “przywrócenia do normy”. A JAKA BĘDZIE JEGO REAKCJA WPISANEGO W ROLĘ INNEGO? Czy będzie on gotowy przejść przez proces zakończony wewnętrzną zgodą i wolnością, czy zdecyduje się na amputację tego, co nadaje mu rolę odmieńca? Przecież o ileż piękniej by było, gdyby stworzonko przywiązało się do nas z własnej woli i chciało zostać z nami. Ale czy takie zjawisko w ogóle istnieje? [..] Czy dorosłe zwierzęta są w stanie dobrowolnie towarzyszyć człowiekowi? ②
CZY CZŁOWIEK I ZWIERZĘ MOGĄ ZAMIESZKIWAĆ JEDNO CIAŁO? Czy jesteśmy w stanie dopuścić do głosu naszego wewnętrznego chowańca i wyć do pełnego księżyca? Jaką physical formę przybierze nasz spirit animal?
Ksenia Olkusz pisze: „ Współczesna cywilizacja niewiele miejsca pozostawia naturze, fantastyka grozy czyni z elementów przyrody epicentrum zagrożenia, wskazując na utratę przez człowieka kontroli nad środowiskiem bądź jego elementami. Model taki postaciuje najczęściej obawę przed dominacją innych gatunków, ale odwołuje się także często do manifestujących się w literaturze grozy fobii zoologicznych. Zwierzęta tradycyjnie pojawiające się w horrorze to (poza wilkiem) szczur, nietoperz czy sowa, a zatem istoty z różnych powodów darzone niechęcią, kojarzone najczęściej z ciemnymi mocami, będące ich fizyczną manifestacją.” ③
Niezależnie od tego czy wyparta zwierzęcość obudzi się w formie wyobrażonej, metaforycznej lub fizycznej, będzie ona obrazem nowej jakości - POSTCZŁOWIEKA. Posthumalna postać czerpiąca z tego, co pierwotne w przyszłych czasach.
„Rzecz NIE w tym, że mamy bez końca powtarzać przeszłość tylko w pełniejszym wymiarze utożsamiać się i pozostawać w harmonii ze wszystkim tym, co stanowi o naszej esencji, łącznie z naszymi ewolucyjnymi początkami i pokrewieństwem z innymi zwierzętami.” ④
① S. Kossak, Saga Puszczy Białowieskiej, Warszawa 2016
② P. Wohlleben, Duchowe życie zwierząt, Kraków 2017
③ K. Olkusz, Zwierzęta jako monstra we współczesnej polskiej fantastyce grozy, Polskie Towarzystwo Ludoznawcze 2010
④ C. Henderson, Księga zwierząt niemalże niemożliwych, Warszawa 2018
BEASTIE
Emilia Kutrzeba, Szymon Nowak
“In a hole dug in a sandy niche, protected by a shield of the roots from a mighty fall, the she-wolf will lick the puppies. Their father died under the ice, which he ran onto in pursuit of a deer. The mother – unaided - did not come back with the prey from every hunt. Today the little ones sleep well fed. That night, the she-wolf tried her luck in another part of the hunting ground - she ran along the edge of a huge swamp to track deer grazing in the riverside meadows. She came back before dawn with the fawn in her teeth.” ①
The story of the she-wolf can act as a matrix for human situations. Sometimes we discern anthropomorphic features in animals. By analysing a dog's muzzle, we find in its responses symptomatic for humans. The animal-to-human direction is considered standard, and it is behaviour that takes the opposite route that gets our attention. Audible or visible exteriorised animality meets various reactions from society, but it is seldom acceptance. Animal physiognomic features or behaviour taken as dissimilarity are met with hostility, fetishization, fear and attempts at "restoring to normal". AND WHAT WILL BE THE REACTION OF THE ONE DESCRIBED AS "OTHER"? Will they be ready to go through a process ending in inner consent and freedom, or will they decide to amputate what makes them a misfit? After all, how much more beautiful it would be if a creature became attached to us of its own free will and wanted to stay with us. But does such a phenomenon even exist? [..] Are adult animals able to voluntarily accompany humans? ②
CAN A HUMAN BEING AND AN ANIMAL INHABIT THE SAME BODY? Are we able to give voice to our inner hider and howl to the full moon? What physical form will our animal spirit take?
Ksenia Olkusz writes:
“Contemporary civilization leaves little space to nature, the fantasy of horror makes the elements of nature the epicentre of danger, indicating the lack of human control over the environment or its elements. Such a model most often forms a fear of the domination of other species, but often also refers to the horror of zoological phobias, which are depicted in the literature. The animals that traditionally appear in horror stories are (apart from the wolf) rats, bats or owls, and therefore the creatures disliked for various reasons, most often associated with dark powers, being their physical manifestation.” ③
Regardless of whether the disavowed animality awakens in an imaginary, metaphorical or physical form, it will be an image of a new quality - posthuman. A POSTHUMAN figure drawing on what is primeval in the future.
„The point is NOT that we are to repeat the past endlessly, but that we identify ourselves more fully and stay in harmony with everything that constitutes our essence, including our evolutionary origins and kinship with other animals.” ④
Emilia Kutrzeba, Szymon Nowak
“In a hole dug in a sandy niche, protected by a shield of the roots from a mighty fall, the she-wolf will lick the puppies. Their father died under the ice, which he ran onto in pursuit of a deer. The mother – unaided - did not come back with the prey from every hunt. Today the little ones sleep well fed. That night, the she-wolf tried her luck in another part of the hunting ground - she ran along the edge of a huge swamp to track deer grazing in the riverside meadows. She came back before dawn with the fawn in her teeth.” ①
The story of the she-wolf can act as a matrix for human situations. Sometimes we discern anthropomorphic features in animals. By analysing a dog's muzzle, we find in its responses symptomatic for humans. The animal-to-human direction is considered standard, and it is behaviour that takes the opposite route that gets our attention. Audible or visible exteriorised animality meets various reactions from society, but it is seldom acceptance. Animal physiognomic features or behaviour taken as dissimilarity are met with hostility, fetishization, fear and attempts at "restoring to normal". AND WHAT WILL BE THE REACTION OF THE ONE DESCRIBED AS "OTHER"? Will they be ready to go through a process ending in inner consent and freedom, or will they decide to amputate what makes them a misfit? After all, how much more beautiful it would be if a creature became attached to us of its own free will and wanted to stay with us. But does such a phenomenon even exist? [..] Are adult animals able to voluntarily accompany humans? ②
CAN A HUMAN BEING AND AN ANIMAL INHABIT THE SAME BODY? Are we able to give voice to our inner hider and howl to the full moon? What physical form will our animal spirit take?
Ksenia Olkusz writes:
“Contemporary civilization leaves little space to nature, the fantasy of horror makes the elements of nature the epicentre of danger, indicating the lack of human control over the environment or its elements. Such a model most often forms a fear of the domination of other species, but often also refers to the horror of zoological phobias, which are depicted in the literature. The animals that traditionally appear in horror stories are (apart from the wolf) rats, bats or owls, and therefore the creatures disliked for various reasons, most often associated with dark powers, being their physical manifestation.” ③
Regardless of whether the disavowed animality awakens in an imaginary, metaphorical or physical form, it will be an image of a new quality - posthuman. A POSTHUMAN figure drawing on what is primeval in the future.
„The point is NOT that we are to repeat the past endlessly, but that we identify ourselves more fully and stay in harmony with everything that constitutes our essence, including our evolutionary origins and kinship with other animals.” ④
① S. Kossak, Saga Puszczy Białowieskiej, Warszawa 2016
② P. Wohlleben, Duchowe życie zwierząt, Kraków 2017
③ K. Olkusz, Zwierzęta jako monstra we współczesnej polskiej fantastyce grozy, Polskie Towarzystwo Ludoznawcze 2010
④ C. Henderson, Księga zwierząt niemalże niemożliwych, Warszawa 2018
PLENER
SPACER WIRTUALNY
W ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie 2021, sekcji Kraków Photo Fringe, w Galerii ASP Bronowice zaprezentowano wystawę fotografii studentów krakowskiej ASP.
Prezentowane prace są efektem przeprowadzonych plenerowych warsztatów fotograficznych w Pustyni Błędowskiej i Lasach Tenczyńskich. Zaproszona do współpracy grupa studentów starała się odpowiedzieć na dwa przeciwstawne tematy: akceptacja i wykluczenie zwierzęcości.
︎ ZESPÓŁ KURATORSKI + PROWADZĄCY WARSZTATY: Emilia Kutrzeba, Szymon Nowak
︎IDENTYFIKACJA WIZUALNA: Piotr Srebro
Prezentowane prace są efektem przeprowadzonych plenerowych warsztatów fotograficznych w Pustyni Błędowskiej i Lasach Tenczyńskich. Zaproszona do współpracy grupa studentów starała się odpowiedzieć na dwa przeciwstawne tematy: akceptacja i wykluczenie zwierzęcości.
︎ ZESPÓŁ KURATORSKI + PROWADZĄCY WARSZTATY: Emilia Kutrzeba, Szymon Nowak
︎IDENTYFIKACJA WIZUALNA: Piotr Srebro
As part of Krakow Photomonth 2021, of the Krakow Photo Fringe section, an exhibition of photographs by students of the Krakow Academy of Fine Arts was held at the Gallery of the Academy of Fine Arts Bronowice. The presented works are the result of outdoor photography workshops in the Błędów Desert and Tenczynek Landscape Park. The group of students invited to cooperate tried to find answers concerning two contrary topics: acceptance and exclusion of animality.
︎CURATORIAL TEAM + WORKSHOP LEADERS: Emilia Kutrzeba, Szymon Nowak
︎ID: Piotr Srebro
︎CURATORIAL TEAM + WORKSHOP LEADERS: Emilia Kutrzeba, Szymon Nowak
︎ID: Piotr Srebro